Waarom wilskracht niet werkt bij eetproblemen
Tegenover mij zit een prachtige dertigjarige vrouw, die ooit ergens heeft opgepikt dat ze moet boeten voor haar zondes. Ze voelt zich ontzettend schuldig over iets wat ze liever anders had gedaan.
Dat lost ze op door heel hard voor zichzelf te zijn en elke avond als het ware zichzelf uit te kotsen door haar eten op te braken. Ze pakt zichzelf steeds harder aan en wijst telkens op wat er niet goed aan haar is.
Het dubbele is dat ze met het overgeven zichzelf alleen nog maar meer schaamte en gevoelens van mislukking geeft. Onbewust uiteraard. En omdat ze niet heeft geleerd om met haar gevoelens te kunnen zijn, moet ze ook die gevoelens weer weg eten, weg kotsen.
Langzaam leert ze een nieuwe taal, de taal van compassie, de taal van liefde voor zichzelf. ‘Ik snap je, wat naar voor je, hoe voel je je, wat kan ik voor je doen, wat heb je nodig, lieverd?’. Allemaal nieuwe woorden die ze nog nooit heeft uitgesproken naar zichzelf.
Zijn met wat er is, haar schuldgevoel durven voelen, zonder dat ze meteen daar helemaal in meegenomen wordt. Stapje voor stapje vertelt ze haar verhaal, leer ik haar dialogen te schrijven met haar strenge kant en haar liefdevolle kant. Ik reageer op haar mails, haar verdriet, haar angsten en haar eetprobleem met liefde, compassie, helderheid en richting. Ze pikt de taal van compassie op, en eindigt haar mails met ‘Je kunt het, Desiree!’ Dat ontroert mij diep. Ze is anders tegen zichzelf gaan praten. Haar eetbuien en het overgeven worden steeds minder. Langzaam wordt haar verlangen om daarmee te stoppen sterker en sterker. Steeds beter leert ze te zijn met wat er in haar leeft.
Ik buig echt voor het proces dat zij doormaakt; de strengheid laten varen, elke dag weer dialogen schrijven en kiezen voor liefde. Haar angst en controle steeds meer loslaten, huilen om het verleden en een toekomst die er nu anders uitziet. Het is een kwetsbare weg, een weg die moed vraagt. Moed om jezelf te zijn en te delen wat er in je leeft, in het vertrouwen dat je dat aankan, samen met iemand. En dan ben ik altijd weer zo verbaasd als ik een collega-psychologe hoor zeggen dat afvallen, aankomen, púúr wilskracht is. Dan heb je echt geen idee waar je het over hebt!
Vrouwen met eetproblemen hebben juist veel te veel wilskracht, daar mogen juist tonnen zachtheid bij. Alleen vanuit ontspanning en de verbinding met jezelf kun je echt vrij worden en ook vrij van de eetproblemen.
Doordat vrouwen met eetproblemen vaak hoge eisen aan zichzelf stellen, perfectionistisch zijn en de lat heel hoog leggen, ligt mislukking vaak op de loer. Een klein volgend stapje is dan vaak lastig.
Vanuit die schaamte en de overtuiging 'ik ben een mislukking' is het meestal ook lastig om om hulp te vragen. Want dat bevestigt je overtuiging dat je een mislukking bent.
Zo blijf je vast zitten, helaas.
Wat zijn jouw overtuigingen over hulp krijgen/ondersteuning ten aanzien van emotie-eten en/of relatieproblemen?
Je moet geen hulp vragen want dat betekent dat je het niet alleen kan en dat is zwak
Als je hulp vraagt ben je de ander ook iets verschuldigt (misschien 'resultaat' halen, niet falen)
Als ik steun krijg, bevestigt dat ik 'tekort' schiet op dit vlak
'Later' vraag ik wel hulp, eerst gaat iets anders voor (mijn werk, de kids etc.)
Ik ben heel benieuwd naar jouw overtuiging, en is die waar? Hier schrijf ik ook over in mijn boek Bevrijd jezelf van emotie-eten: zijn je gedachten waar?
